به گزارش روزنامه اخبار کیش از ایرنا،عباس علی‌آبادی صبح امروز در رویداد بین‌المللی هیدروژن که در مرکز همایش‌های بین‌المللی پردیس فنی و مهندسی شهید عباسپور دانشگاه شهید بهشتی برگزار شد، با ارائه سرفصلی در خصوص هیدروژن به اهمیت توسعه پایدار اشاره کرد و اظهار داشت: راهکار اساسی برای توسعه پایدار در اقتصاد هیدروژنی استفاده از هیدروژن سبز یا حداقل هیدروژن آبی است.

وزیر صمت افزود: مشکل اصلی آن هزینه تولید، انتقال و ذخیره‌سازی این نوع هیدروژن است که بر پایه تولید برق تجدیدپذیر است. همچنین مصارف اصلی هیدروژن به‌عنوان یک حامل انرژی و نه منبع انرژی در سه بخش حمل و نقل، صنعت و ساختمان است.

وی با اشاره به موضوع هیدروژن در صنعت تاکید کرد: فرآیند فولادسازی به تنهایی بین ۶ تا ۷ درصد از کل گازهای گلخانه‌ای سراسر جهان را تولید می‌کند و حدود ۹۰ درصد از دی‌اکسید کربن تولید شده در فرایند فولادسازی ناشی از کوره‌ها و مصرف انرژی است؛ بنابراین استفاده از کوره‌های الکتریکی و تامین برق آن‌ها با روش‌های تجدیدپذیر و همچنین هیدروژن سبز برای کاهش سنگ آهن، راهکار اصلی است.

حرکت به سمت فولاد سبز

علی‌آبادی در ارتباط با اهمیت حرکت به سمت فولاد سبز یادآور شد: روش‌های مختلفی برای کاهش تولید دی‌اکسید کربن تولیدی در صنایع فولادی وجود دارد؛ ولی بهترین راه از منظر زیست محیطی استفاده از هیدروژن سبز و کوره الکتریکی است.

وی در خصوص تولید آلایندگی در صنعت فولاد نیز افزود: در موضوع فولاد سبز به دلیل واکنش‌های اکسایش و کاهش آب و نیتروژن تولید می‌شوند که برای محیط زیست به‌مراتب مناسب‌تر از اکسیدهای کربن است.

استفاده از فناوری هیدروژن

وزیر صمت همچنین بیان کرد: محدودیت در تولید برق تجدیدپذیر ارزان برای تولید هیدروژن سبز و همین طور کورهای الکتریکی مهم‌ترین چالش تولید فولاد سبز است و به طور کلی حجم سرمایه‌گذاری در این بخش بسیار زیاد است.

وی توضیح داد: از هیدروژن برای پالایش ناخالصی‌ها به‌ویژه سولفور از نفت سنگین طی فرایند شکست آن به سوخت سبک‌تر استفاده می‌شود.

علی‌آبادی با بیان اینکه هیدروژن در بخش‌های مختلف سیستم‌های انرژی نقش ایفا می‌کند، یادآور شد: مهم‌ترین رکن استفاده از هیدروژن اقتصاد است که بسیار متاثر از قیمت برق تولیدی و هزینه الکترولایزها (روش‌های تولید) است.

وزیر صمت همچنین گفت: از جمله مهم‌ترین راهبردها و حوزه‌های تمرکز وزارت صمت در اجرایی شدن این اهداف می‌توان به فرماندهی واحد تولید و بازآرایی حکمرانی دولتی مبتنی بر رشد تولید، تمرکز بر شرکت‌ها، بخش خصوصی، خوشه‌های صنعتی و تشکل‌ها، تحول دیجیتال، ارتقای فناوری و دانش‌بنیانی (آمادگی برای انقلاب‌های صنعتی پیش رو) و تامین مالی نوین (شرکت تامین سرمایه، لیزینگ‌ها، صندوق‌ها) اشاره کرد.