به گزارش روزنامه اخبار کیش از ایسنا،روزنامه تلگراف چاپ انگلیس در گزارشی نوشت: «کمال قلیچداراوغلو، نامزد شکست‌خورده انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه وعده داده بود که اگر به قدرت برسد، ترکیه را به سمت قوانین غربی سوق می‌دهد.

اما پس از دو دهه ریاست رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهوری ترکیه، نخست‌وزیران و روسای جمهور کمی در اروپا از چشم‌انداز بازگشت آنکارا به مسیر غرب خوشحال می‌شوند.

در این میان ویکتور اوربان، نخست‌وزیر مجارستان به عنوان کسی که دشمنان زیادی در بروکسل دارد، آقای اردوغان را متحد و الگوی خود می‌داند و حتی صبر نکرد تا نتیجه واقعی انتخابات رسما اعلام شود و پیش از این اطلاعیه، به اردوغان پیام تبریک فرستاد. سایر رهبران اروپایی به طرز آشکاری در این خصوص کُند عمل کردند و به طور چشمگیری رئیس‌جمهور ترکیه را کمتر تحسین می‌کنند. البته که این حس دوگانگی که در عین حال طرفدار اردوغان نیستند اما از به قدرت رسیدن او خوشحالند، حسی متقابل می‌باشد.

هیچ شکی نیست که آقای اردوغان خودش را مایه دردسر در ائتلاف نظامی ناتو ساخته است. او اعضای ناتو را با جلوگیری از پیوستن سوئد به این ائتلاف به دلیل حمایت‌های این کشور از گروه‌های تروریستی، خشمگین کرد.

پس از آنکه ترکیه به سوریه حمله کرد، روابط واشنگتن و پایتخت‌های اروپایی با اردوغان آسیب دید. در سال ۲۰۱۹ جو بایدن، نامزد وقت ریاست‌جمهوری آمریکا و رئیس‌جمهور کنونی این کشور گفت که آمریکا باید از اپوزیسیون ترکیه حمایت کند تا اردوغان را شکست دهند. این درحالی بود که آقای اردوغان واشنگتن را به مداخله در انتخابات متهم کرد.

علی‌رغم اکثر اعضای ناتو، ترکیه از اعمال تحریم‌ها علیه روسیه به دلیل حمله این کشور به اوکراین خودداری کرده است؛ اما اردوغان با انعقاد قراردادی میان ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه و ولودیمر زلنسکی، رئیس‌جمهوری اوکراین به کی‌یف اجازه صادرات غلات از بنادر دریای سیاه را داد. درواقع هیچ کسی در جهان نمی‌تواند به چنین موفقیتی دست یابد؛ موفقیتی که آقای اردوغان را به میانجیگر ارزشمندی میان روسیه-اوکراین در حوزه صادرات غلات بدل کرد.

آقای قلیچداراوغلو که وعده داده بود در صورت پیروزی در انتخابات ترکیه، از روسیه روی برمی‌گرداند، هرگز نمی‌توانست به عنوان رئیس‌جمهور با شخصی مثل پوتین رقابت کند. آقای اردوغان پس از کودتای نافرجامی که در ۲۰۱۶ علیه او شکل گرفت، به طرز چشمگیری قدرتش را افزایش داده است.

قلیچداراوغلو وعده داده بود که اصلاحاتی را در ترکیه انجام دهد و مسیر سیاسی کشور را به دموکراسی پارلمانی و قوانینی که به هنجارهای اروپا نزدیک‌تر هستند، بازگرداند اما با این حال وعده‌هایش مبنی بر عضویت ترکیه در اتحادیه اروپا، که مدتهاست متوقف شده، مورد استقبال این اتحادیه قرار نمی‌گرفت.

اگرچه قلیچداراوغلو وعده آزادسازی روادید را برای مردم ترکیه جهت سفر به اروپا داده بود اما اروپایی‌ها حتی چنین چیز ساده‌ای را هم برای ترکیه قائل نبودند و حتی این مسئله می‌توانست سیاستمداران اصلی اتحادیه اروپا را وارد یک جنگ فرهنگی بر سر “اسلامی شدن” فرهنگ “یهودی-مسیحی” اروپا بکند. شاید اکثر رهبران اروپایی اذعان نکنند، اما آن‌ها با حفظ فاصله میان ترکیه و اتحادیه اروپا موافق هستند.

دیپلمات‌های اتحادیه اروپا گفتند که آقای قلیچداراوغلو به زودی متوجه می‌شد که آنکارا احتمالا با استقبال بسیار سردی مواجه خواهد شد. آقای اردوغان مدتهاست که از تلاش برای پیوستن ترکیه به اتحادیه اروپا دست کشیده و این مسئله برای بروکسل و کشورهای عضو آن مناسب است.

اتحادیه اروپا درباره ارزش‌های دموکراتیک و حقوق بشر بازی خوبی را برپا می‌کند اما این اتحادیه در طول بحران مهاجران سال ۲۰۱۵ هیچ مشکلی با پرداخت مبالغ هنگفت به اردوغان برای میزبانی پناهجویان سوری نداشت. ترکیه همچنین توافق کرد، مهاجرانی که به طور غیرقانونی از مدیترانه گذشته‌اند را در ازای پول بازگرداند. شاید دوست داشتن اردوغان برای اروپایی‌ها غیرممکن باشد اما این رئیس‌جمهور ترکیه جایگاه خود را بسیار مفید تثبیت کرده است.»