معماری پایدار در اواخر دهه ۷۰ میلادی مطرح شده بود، در واقع معماری پایدار را می توان نوعی از معماری دانست که نسبت به ویژگی های، شرایط محیطی و مکانی پاسخگو بوده، و از قابلیت های محیط پیرامون خود در راستای ایجاد شرایطی مطلوب استفاده می کند به طوری که کمترین آسیب را به محیط وارد کند. این نوع از معماری دارای مولفه های: اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی است. جنبه ای از معماری پایدار که کمتر به آن توجه شده، پایداری اجتماعی است که عدم توجه به اصول پایدار اجتماعی، از جمله زیبایی شناختی، راحتی و آسایش، امنیت، هویت اجتماعی و… باعث از بین رفتن پویایی و روح زندگی در فضای شهری می شود و در مقابل توجه به شاخص های پایداری اجتماعی منجر به ایجاد حس مکان و تعلق خاطر نسبت به فضا می گردد

مفهوم پایداری اجتماعی در تقابل و انتقاد برخی نظریه پردازان و صاحبنظران نسبت به رویکرد مدرنیسم شکل گرفت، این نظریات ابتدا از حوزه فلسفه شروع به شکل گیری کرد و سپس در سیری مروری به  شهرسازی و معماری وارد شد.

به گفته یکی از معماران معروف راجرز طراحی پایدار را نوعی از طراحی میداند که به نیازهای امروز بدون آسیب رساندن به منابع نسلهای آینده پاسخ میدهد. در طراحی پایدار باید به پایداری اجتماعی و اقتصادی به اندازه مصرف انرژی و تأثیر محیطی ساختمانها وشهرها اهمیت داده شود.  

هرگاه عملی ازشخصی سربزند که با پاسخ ازسوی فرد دیگر همراه باشد؛ در اصطلاح به این عمل متقابل دوطرفه، تعامل اجتماعی گفته میشود. این رابطه متقابل اجتماعی برای پاسخ به نیازهای انسان و احساس تعلق به مکان یک ضرورت است، چرا که به وجود آوردن زمینه های اجتماعی شدن و اجتماع پذیری به رشد فردی انسان کمک میکنند.

از آنجا که افراد بر اساس منافع خود و براساس توقعات، هنجارها و نقشهای معین خود، ارتباطات اجتماعی را شکل میدهند پس ممکن است در جستجوی مکانهایی باشند که در آن، افرادی با خصوصیات مشابه آنها به لحاظ طبقه، مذهب، الگوی زندگی، تحصیلات، درآمد و موارد دیگر حضور دارند. همگن بودن افراد، مشوق ملاقات و افزایش تعامل با مکانهای کالبد اجتماعی و در نتیجه ارتقاء دلبستگی به آن مکان است.

بنابراین با توجه به طراحی هایی که معماران انجام می دهند باید هر کشور، شهر و هر منطقه، معماری و هر فرد با شرایط اقتصادی متفاوت خود را داشته باشد تا بتواند یک تعامل، احساس امنیت و آرامش در آن محیط به وجود آورد. در واقع هر فرد با هر نگرشی باید در مکان منحصر به فرد خودش زندگی کند. بنابراین معماران می توانند نقش کلیدی در روند طراحی بر اساس معماری پایدار زیر مجموعه اجتماع  که مولفه های آرامش، راحتی، امنیت، مذهب و پیشرفت شخصیت فرد در اجتماع ایفا کنند و حتی تغییر جهت در روند زندگی هر فرد ممکن است انجام شود که می توانیم این روند را در مکان های عمومی و غیر عمومی فضا شهری بوجود آوریم تا باعث سطح ارتقاء در مسیر زندگی هر یک از افراد جامعه باشد.